Η ιστορία έχει ήδη αρχίσει να γράφεται με τα πιο λαμπρά γράμματα, τα όνειρα των νεαρών ιδρυτών της ΑΕΛ παίρνουν σάρκα και οστά. 3 Πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα και 1 Ασπίδα.

Πρωτάθλημα: 1940- 1941, 1952 – 1953, 1954 – 1955

Κύπελλο: 1938 – 1939, 1939 – 1940, 1947 – 1948

Ασπίδα: 1953

Το 1934 η ΑΕΛ, μαζί με τα σωματεία Τράστ, Ολυμπιακό, Άρη, ΑΠΟΕΛ, Τουρκική Λέσχη, Ανόρθωση και ΕΠΑ ιδρύουν την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ).

Το 1938 σε επίσημο αγώνα για το Παγκύπριο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στις 20 Νοεμβρίου, η ΑΕΛ διασύρει σε τοπικό ντέρμπυ τον Άρη με 24 – 0 και δημιουργεί ένα μεγάλο Παγκύπριο ρεκόρ που διατηρείται μέχρι και σήμερα. Εκείνη την χρονιά η ΑΕΛ θα τερματίσει στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα πίσω από ΑΠΟΕΛ και ΕΠΑ.

1939: Το Πρώτο τρόπαιο στην ιστορία της

Στις 16 Ιουλίου 1939, η ΑΕΛ κερδίζει 3-1 τον ΑΠΟΕΛ στον τελικό του κυπέλλου στο ΓΣΠ παρά το γεγονός ότι στο ημίχρονο έχανε με 1-0. Με αντεπίθεση διαρκείας καταφέρνει να σημειώσει 3 γκολ και να στεφθεί τροπαιούχος για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Για να φτάσει στον τελικό είχε αποκλείσει την ΕΠΑ 3-1 και την Τσεττίν Καγιά με 2-0. Τον τελικό παρακολούθησαν 5000 φίλαθλοι και από την Λεμεσό ταξίδεψαν πέραν των 2.000 φίλων της ομάδας μας.

Με την ΑΕΛ αγωνίστηκαν οι: Λόλλος Γεωργιάδης, Μιχαλάκης Ξιούτας, Ελισσαίος Ελευθερίου, Γιαννής Σάββα, Δήμος Ανδρέου, Κώστας Σολέας, Βάσος Αϊβαλιώτης, Πανίκος Αραδιπιώτης, Κώστας Τριμικλινιώτης, Κώστας Αϊβαλιώτης και Ίτταλος

1939 – 40: Δεύτερος τίτλος Κυπελλούχος και πάλι η ΑΕΛ

Η ΑΕΛ την περίοδο εκείνη είχε τερματίσει στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος, όμως υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός για ακόμη μια επιτυχία, έτσι αφού απέκλεισε τον Ολυμπιακό 1-1 και 5-0, τον ΑΠΟΕΛ 2-0, βρήκε αντίπαλο τον Πεσοπορικό στον τελικό που έγινε στο ΓΣΠ στις 11 Φεβρουαρίου. Η ΑΕΛ κερδίζει με 3-1 και ο κόσμος τόσο μετά το τέλος του αγώνα όσο και με την επιστροφή της ομάδας είχε γίνει ένα και πανηγύριζε ξέφρενα τον τίτλο.

1941: Η ΑΕΛ κατακτά τον πρώτο ποδοσφαιρικό τίτλο Πρωταθλήματος στην ιστορία της.

Οι δυο συνεχείς κατακτήσεις του κυπέλλου, ήταν φυσικό να ανοίξουν την όρεξη όλων στην Λεμεσό. Έτσι μπήκαν στην μάχη του πρωταθλήματος με μόνο στόχο να κερδίσουν.

Η μάχη του πρωταθλήματος είχε μεγάλο ενδιαφέρον, αφού ο ΑΠΟΕΛ είχε μια πολύ καλή ομάδα, όμως η ΑΕΛ διέθετε ένα νεαρό και αξιόμαχο σύνολο. Οι δυο ομάδες ήταν ασυναγώνιστες και βρέθηκαν με την λήξη του πρωταθλήματος να είναι ισόβαθμες στην πρώτη θέση. Την εποχή εκείνη δεν ίσχυε ο κανονισμός της διαφοράς τερμάτων, έτσι οι δυο ομάδες έδωσαν αγώνες μπαράζ για να αναδειχθεί ο πρωταθλητής.

Το πρώτο παιχνίδι έγινε στην Λευκωσία και η ΑΕΛ κέρδισε 2-1, αφού έδειξε να είναι καλύτερη. Το δεύτερο παιχνίδι διεξήχθη στην Λευκωσία και η ΑΕΛ με την βοήθεια 4.000 φιλάθλων της που κατέκλεισαν το ΓΣΟ κέρδισε και πάλι με 3-1.

Ο τίτλος, ο πρώτος, για την ομάδα μας πανηγυρίστηκε με ενθουσιασμό. Η ΑΕΛ έδειχνε πως ήταν ικανή να σπάσουν το μονοπώλιο της πρωτεύουσας.

1948: Κυπελλούχος για τρίτη φορά η ΑΕΛ

Η ΑΕΛ κερδίζει το κύπελλο Κύπρου νικώντας στον τελικό τον πρωταθλητή ΑΠΟΕΛ με 2-1. Την περίφημη εκείνη ομάδα αποτελούσαν οι: Καραπέτ, Κίνας, Μισάκ, Ιτταλος, Λοίζος, Ζαμπάς, Αραδιπιώτης, Παπαδήμας, Βασιλείου, Ξυσταράς και Βούρας.

1952-53: Το δεύτερο πρωτάθλημα της ομάδας μας

Η Λεμεσός, εκείνη την χρονιά, μετά από πάροδο δώδεκα χρονών θα γιόρταζε την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος. Η ΑΕΛ βρισκόταν σε μια πολύ καλή περίοδο με εκλεκτούς παίκτες στις τάξεις της πραγματοποιώντας μια λαμπρή πορεία γνωρίζοντας μόνο 2 ήττες στο πρωτάθλημα. Ήταν μια χρυσή περίοδος της ΑΕΛ, κερδίζοντας τον θαυμασμό όλων και δημιουργώντας προϋποθέσεις για μακρόχρονη κυριαρχία.

Η Λεμεσός έζησε μεγάλες στιγμές εκείνη την περίοδο και η φήμη της ομάδας εκείνης είχε κάνει το γύρο της Κύπρου.

1954-55: Η ΑΕΛ ξανά πρωταθλήτρια

Εκείνη την χρονιά ήταν το 18ο Παγκύπριο πρωτάθλημα όπου διεξάχθηκε για πρώτη φορά το με δέκα ομάδες. Η ΑΕΛ κατέκτησε τον τίτλο με τον Πεζοπορικό να τερματίζει δεύτερος. Η ΑΕΛ είχε μια εκπληκτική ομάδα με τους Βούργο, Κίνα, Παπαδόπουλο, Σεβίμ, Κριτωνή και Μαυρόκολο. Σημείωσε 13 νίκες, 3 ισοπαλίες και 2 ήττες.

Συνεχίζει δυναμικά να πρωταγωνιστεί, αγωνίζεται για πρώτη φορά στην Ευρώπη και γίνεται μια από τις 5 Κυπριακές ομάδες που αγωνίστηκαν στο πρωτάθλημα Α’ Εθνικής

Πρωταθλήματα: 1955 – 1956, 1967 – 1968

Ασπίδα: 1968

1955-56: Νέος τίτλος για την ΑΕΛ

Η ΑΕΛ συνεχίζοντας να υπερέχει πήρε και αυτή την περίοδο το πρωτάθλημα και όλοι διερωτούνται πότε θα έσπαζε η παντοδηναμία της. Η ΑΕΛ είχε τότε στις τάξεις της, τους Βούργο, Κριτωνή, Χριστάκη, Κρυστάλλη, Παπαδήμα, Κρίστη, Σεβήμ, Φοίβο, Παπαδόπουλο, Άριστο, Μαυρόκολο, Τοούλη, Γιάννο, Προκόπη.

1956: Η μεγάλη κρίση

Πρώτού ακόμη κοπάσουν οι πανηγυρισμοί της κατάκτησης του πρωταθλήματος, 29 ποδοσφαιριστές της πρώτης και της αναπληρωματικής ομάδας μαζί με τον προπονητή Αργύρη Γαβαλά αποβάλλονται για αντιαθλητική συμπεριφορά από την πρωταθλήτρια ΑΕΛ και ενσωματώνονται σε άσημη ομάδα που παραπαίει στην Β’ κατηγορία – τον Απόλλωνα. Αιτία η άρνηση του Νίκου Σολομωνίδη να επιτρέψει την πολιτικοποίηση του σωματείου.

1967- 68: Και ξανά προς την Δόξα τραβά

Από την περίοδο 67-68, μέχρι την περίοδο 73-74 είχε συμφωνηθεί η εκάστοτε πρωταθλήτρια να λαμβάνει μέρος στο πρωτάθλημα Α’ Εθνικής. Η πρώτη παρουσία ήταν αυτή του Ολυμπιακού το 66-67. Την επόμενη χρονιά η ΑΕΛ με προπονητή τον Λοϊζο Παντελίδη, αλλά και τον Παμπoυλή να κάνει μεγάλες εμφανίσεις η ΑΕΛ έκανε την έκπληξη κερδίζοντας τον τίτλο. Αν και ξεκίνησαν σαν φαβορί η Ανόρθωση, η Ομόνοια και ο Πεζοπορικός, η ΑΕΛ με ένα κράμα νεαρών και ταλαντούχων παικτών, βγήκε από την εξωτερική κατακτώντας το πρωτάθλημα. Ο Παμπουλής, ο αδελφός του Πανίκος, ο Τσαγγάρης, ο Ζηνωνής, ο Σταύρος, ο Κωνσταστίνου και η υπόλοιπη παρέα έγραφαν ιστορία κερδίζοντας το ένα παιχνίδι μετά το άλλο.

Η ΑΕΛ ευτύχησε να έχει εκείνη την περίοδο ένα εξαίρετο προπονητή που ήταν συνάμα πατέρας και αδελφός. Όλη η ομάδα ήταν μια αγαπημένη οικογένεια. Εκείνη την χρονιά η ΑΕΛ κερδίζει και την ασπίδα κερδίζοντας το ΑΠΟΕΛ με 2-1.

Στο Μπερναμπέου με την Ρεάλ Μαδρίτης

Η ΑΕΛ είχε την ευκαιρία για πρώτη φορά στην ιστορία της να αγωνιστεί στην Ευρώπη, στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών. Αντιμετωπίζει την μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης από την οποία έχασε δυο φορές με το ίδιο σκορ 6-0. Και οι δυο αγώνες διεξάχθηκαν στην Μαδρίτη.

Η Χρυσή πενταετία των κυπέλλων, τα δύσκολα χρόνια και η ανάκαμψη.

1979: Η ΑΕΛ διεκδικεί τρόπαιο μετά από 11 χρόνια.
Στις 23 Ιουνίου η ομάδα μας αντιμετωπίζει στο Μακάρειο Στάδιο τον ΑΠΟΕΛ. Το παιχνίδι κρίθηκε στην παράταση και ενώ η ΑΕΛ είχε φτιάξει καλές ευκαιρίες σε όλο το παιχνίδι, το ΑΠΟΕΛ κερδίζει το τρόπαιο.Αξίζει να σημειωθεί ότι στην κανονική διάρκεια του αγώνα το ΑΠΟΕΛ είχε κερδίζει πέναλτι, αλλά ο Κωνσταντίνου απέκρουσε το σουτ.

1981: Με τον Ιρλανδό έρχονται καλύτερες μέρες
Από το καλοκαίρι του 1981 αρχίζει μια νέα περίοδος για την ΑΕΛ. Ο σύλλογος αλλάζει σχολή και προσλαμβάνει προπονητή από την Βρετανία. Αναλαμβάνει λοιπόν ο Ιρλανδός τεχνικός Μακ Πάρλαντ και η παρουσία του ήταν καθοριστική για το μέλλον της ΑΕΛ. Ήταν μεθοδικός και πεισματάρης. Ήθελε όλα να λειτουργούν με πειθαρχία. Ο Ιρλανδός δούλεψε στην ΑΕΛ τρεις περιόδους και δημιούργησε τις βάσεις για τους επόμενους τεχνικούς.

1984 – 85: Η περίοδος του Χαβράνεκ
Μετά το τέλος της περιόδου 83-84 πολλοί παίκτες είχαν αποχωρήσει από την ΑΕΛ και πολλοί νεαροί είχαν προωθηθεί. Είχε παρθεί η απόφαση οτι η ΑΕΛ έπρεπε να προχωρήσει σε μια ανανέωση. Η ΑΕΛ είχε δεθεί σαν ομάδα και ήταν έτοιμη για μια αλλιώτικη παρουσία. Οι παίκτες όλοι είχαν αρχίσει να δείχνουν το καλό τους εαυτό και σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια υπήρχε ένα πολύ καλό κλίμα. Σε κάθε αγώνα η ΑΕΛ έδινε μάχη και ο κόσμος είχα αρχίσει να πιστεύει στις δυνατότητες της. Όλοι ήταν αγαπημένοι και κοντά στον Χαβράνεκ η ΑΕΛ και οι παίχτες της μπορούσαν να ελπίζουν για το καλύτερο.

1985 – 1990: Πορεία τίτλων
Η περίοδος αυτή ήταν η καλύτερη και η πιο μεστή της ΑΕΛ. Ήταν η χρυσή περίοδος που όλοι μιλούσαν με τα πιο κολακευτικά λόγια για την ομάδα και τους παίχτες της. Περίοδος που όλοι αναπολούν με νοσταλγία και που ο κόσμος της ΑΕΛ έζησε υπέροχες στιγμές. Η παρουσία της ΑΕΛ το 1979 στο τελικό με τον ΑΠΟΕΛ και η άδικη ήττα στην παράταση με 1-0 ήταν ο προπομπός για το τι θα ακολουθούσε.
Είχε προηγηθεί η δεκαετία 197-80, χωρίς ιδιαίτερες διακρίσεις, με πορεία και ανάδειξη ικανών παιχτών, χωρίς όμως ποτέ να έρθει η μεγάλη διάκριση. Η ομάδα μέχρι και το 1975 αγωνιζόταν στο ΓΣΟ, μέχρις ότου μεταφερθεί στο νέο γήπεδο του Τσιρείου, το οποίο φάνταζε αχανές και δύσκολο να γεμίσει. Σιγά σιγά όμως οι κερκίδες άρχισαν να στενάζουν και ο κόσμος δίνει έντονα το παρόν του.

23 ΙΟΥΝΙΟΥ 1985:
Πριν φτάσει στο μεγάλο τελικό του 1985 η ΑΕΛ είχε αποκλείσει τον Διγενή Ύψωνα με 7-0, την ΑΛΚΗ 1-0 και 1-1, και την ΠΑΕΕΚ 3-0 και 2-1. Η ΕΠΑ είχε μια σπουδαία ομάδα με έμπειρους παίχτες. Η βραδιά του τελικού ήταν εξαιρετική με 15 χιλιάδες κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά το Μακάρειο. Την ομάδα μας στην Λευκωσία ακολούθησαν περισσότεροι από 10.000 οπαδοί της, οι οποίοι δημιούργησαν μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα.
Η ΑΕΛ είχε στις τάξεις της πολύ καλούς παίχτες στο χώρο του κέντρου. Με τους Φάρκας, Πέσιτσε, Σάββα, Ορφανίδη, Μαουρουδή, ενώ μπροστά ο Πελενδρίτης ήταν κίνδυνος – θάνατος. Ύστερα από 17 χρόνια η ΑΕΛ έφτασε στο θρίαμβο και στην κατάκτηση ενός τίτλου.
Οι σύγχρονοι σταρ της ΑΕΛ συνεχίζουν με την ίδια περηφάνια: Μαυρουδής, Παύλου, Κολιαντρής, Ορφανίδης, Πελεντρίτης, Σωκράτους, Ιωάννου, Αναστασίου, ο βετεράνος Κωνστανίνου κ.α.

1985 – 86: «Ασπίδα»
Πριν από την έναρξη του Πρωταθλήματος η ΑΕΛ κέρδισε την Ομόνοια με 1-0 στο Μακάρειο για την Ασπίδα. Το γκολ της ΑΕΛ είχε σημειώσει ο Πέσιτσε με πέναλτι, ενώ στο 90’ ο Ανδρέας Κωνσταντίνου απέκρουσε πέναλτι.

1986 – 87: Το 1-0 που έμεινε στην ιστορία
Για την ΑΕΛ ο τελικός με τον Απόλλων το 1987 ήταν ένας σημαντικός σταθμός της ιστορίας της. Πρώτη φορά συναντήθηκαν οι δυο ομάδες σε τελικό κυπέλλου και σίγουρα υπήρχε μεγάλο πάθος. Περισσότερο ήταν το γόητρο και οι δυο αντίπαλοι ήθελαν πολύ την νίκη.
Πραγματικά οι πανηγυρισμοί ήταν ξέφρενοι και η Λεμεσός έζησε αλησμόνητες στιγμές. Ο Απόλλωνας ήταν φαβορί γιατί προερχόταν από πρόκριση επί του ΑΠΟΕΛ. Έχασε στην Λεμεσό και πήρε την πρόκριση μέσα στο Μακάρειο. Υπήρχε από την πλευρά του Απόλλωνα μεγάλη αισιοδοξία, όμως το παιχνίδι έκρυβε τις δικές του ιδιομορφίες. Αποδείχθηκε ότι ένας τελικός έχει τη δική του μαγεία. Οι παίχτες και ο κόσμος της ΑΕΛ γιόρταζαν για μέρες αυτή την ξεχωριστή επιτυχία.

Αυτή είναι η 5η φορά που η ιστορική μας ομάδα κατακτά το κύπελλο. Το «χρυσό τέρμα» πέτυχε ο Παύλος Σάββα στο 69’ όταν ο Μαυρουδής εκτέλεσε ένα κόρνερ από αριστερά και τροφοδότησε πίσω στον Π. Σάββα ο οποίος έπιασε θαυμάσιο, φαλτσαριστό σουτ και έστειλε την μπάλα στο αριστερό παραθυράκι της εστίας του Κονιώτη μέσα σε αποθεωτική ατμόσφαιρα.

1988 – 89: Ακόμη ένα κύπελλο στην ΑΕΛ
Μπορεί να χάθηκε το κύπελλο την προηγούμενη χρονιά, όμως αυτό πείσμωσε όλους στην ΑΕΛ που πήγαν ξανά στον τελικό μετά από μια θαυμάσια πορεία. Στον τελικό κέρδισαν τον Άρη με 3-2 όπου ο Παύλος Σάββα σημείωσε 2 γκολ, στέλνοντας τους οπαδούς της ΑΕΛ στους εφτά ουρανούς. Με νέο τεχνικό τον Ντούσαν Ούχριν, η ΑΕΛ πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις και όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για το συγκρότημα που κέρδιζε την καταξίωση και την εκτίμηση.

Η ΑΕΛ με τους Ονησιφόρου, Χριστοδούλου, Αναστασίου, Κωνσταντίνου, Σωκράτους, Ορφανίδη, (64’ Χριστοφόρου), Κολιανδρή (96’ Παναγίδη), Πρίλοσνι, Σιόουρεκ, Μαυρουδή και Σάββα μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι και μόλις στο 3’ ο Παύλος Σάββα, άνοιξε το σκορ, ενώ στο 37’ ο Σιόουρεκ έκανε το 2-0. Στην επανάληψη ο Άρης ισοφάρισε 2-2 και το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση, όπου με κεραυνό του Παύλου Σάββα η ΑΕΛ κέρδισε 3-2 και μαζί το τρόπαιο.
Συμμετοχές στην Ευρώπη

1985-86: Με την κατάκτηση του κυπέλου η κλήρωση έφερε την ΑΕΛ στο κύπελλο κυπελλούχων. Η ΑΕΛ κληρώθηκε να αντιμετωπίσει την περίφημη τότε Ντούγκλα Πράγας. Το πρώτο παιχνίδι έγινε στο Τσίρειο Στάδιο παρουσία 10.000 φιλάθλων και η ΑΕΛ μετά από μια εξαιρετική εμφάνιση απέσπασε ισοπαλία 2-2. Προηγήθηκε η ΑΕΛ 2-1 με τους Σάββα και Φάρκας και στο τελευταίο λεπτό ισοφάρισε η Ντούκλα. Ο αγώνας ήταν από τους καλύτερους της ΑΕΛ στην Ευρώπη.
Εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη η ΑΕΛ παρατάχθηκε με τους Κωνσταντίνου, Σωκράτους, Χριστοφόρου, Φάρκας, Πέσιτσε (Αριστοτέλους 83’), Σάββα, Μαυρουδής, Πελεντρίτης (Κολιαντρής 77’). Στον επαναληπτικό η ΑΕΛ έχασε στην Πράγα 4-0.

1987-88: Η ΑΕΛ ξεκίνησε νωρίς την προετοιμασία της και είχε πλεον πείσει ότι υπήρχαν δυνατότητες για σπουδαία επιτεύγματα. Πριν την έναρξη του πρωταθλήματος η ΑΕΛ κληρώθηκε με την Ντουνάϊσκα Στρέντα από την Τσεχοσλοβακία. Η ΑΕΛ έχασε με 1-0 στην Λεμεσό και 5-0 στην έδρα των αντιπάλων.
1989-90: Η ΑΕΛ σημειώνει την πρώτη της επίσημη Ευρωπαϊκή νίκη με 1-0 επί της Αντμίρα Βάκερ (Αυστρίας) στο Τσίρειο στάδιο για το κύπελλο Κυπελλούχων. Η ΑΕΛ ήλπιζε στον επαναληπτικό αλλά δυστυχώς ούτε η υπερπροσπάθεια των παιχτών της, ούτε η εκπληκτική εμφάνιση του τερματοφύλακα Μάριου Ονησιφόρου, στάθηκαν εμπόδιο στην ήττα της ομάδας μας με 3-0. Με πολύ καλό στήσιμο απέναντι στους αντιπάλους τους, με συνεχές κυνηγητό της μπάλας και προπαντός με πειθαρχημένη τακτική, οι παίχτες μας όχι μόνο κρατούσαν μακριά τους Αυστριακούς, αλλά και έλεγχαν την κατάσταση για 80’ λεπτά. Τα δέκα τελευταία λεπτά και με τον τραυματισμό του Αριστοτέλους, όπου αδικαιολόγητα ο διαιτητής δεν δέχθηκε να γίνει αλλαγή, η ΑΕΛ αγωνιζόταν με 10 παίχτες.

1996: Η πτώση
Η ποδοσφαιρική ομάδα με τους 14 τίτλους και τα 62 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας στην Α’ κατηγορία διαβαθμίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η χειρότερη στιγμή στην ιστορία της ΑΕΛ σφραγίστηκε μέσα σε ένα αγωνιστικό δίλεπτο.Ο νεαρός Γιαννάκης Ιωάννου αποβάλλεται από τον διαιτητή Κώστα Καπιτανή στις καθυστερήσεις του α’ ημιχρόνου, ενώ με τη σέντρα στο β’ μέρος ο Σέρπο Νίκολιτς σκοράρει για τον Άρη. Το ημερολόγιο δείχνει 11 Μαΐου 1996 και το Λεμεσιανό ντέρμπι, δύο στροφές πριν το τέλος, δεν είναι όπως τα άλλα. Ο Άρης σωζόταν με ισοπαλία, η ΑΕΛ μόνο με νίκη.

Κι όμως, το καλοκαίρι του ‘95 όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Με προπονητή τον Αντρέα Κισσονέργη η ΑΕΛ κέρδιζε σε φιλικό τον (μετέπειτα νταμπλούχο) ΑΠΟΕΛ, στη Λευκωσία. Στη Λεμεσό μιλούσαν ακόμα και για πρωτάθλημα! Τις θέσεις των τριών ξένων κατείχαν οι Μίρκο Μίχιτς, Μπόμπαν Κιτάνοφ αλλά και ο πολύς Γενάντι Λιτόφτσενκο, 57 φορές διεθνής με την Σοβιετική Ένωση και 4 με την Ουκρανία. Ήταν τότε 32 χρόνων. Στο ρόστερ υπήρχαν σπουδαία ταλέντα όπως Μάριος Αγαθοκλέους, Μάριος Νεοφύτου, Δημήτρης Λεωνή και Ρίκκος Χριστοφή. Οι «λέοντες» δεν ξεκίνησαν καλά, όμως ολοκλήρωσαν τον α’ γύρο έξω από την επικίνδυνη ζώνη.

Τον Κισσονέργη διαδέχθηκε ο προπονητής των επιτυχιών του Απόλλωνα, Ντίτελμ Φέρνερ, που δεν πήγε καλά και η ομάδα έμεινε έξι αγώνες χωρίς νίκη στον β’ γύρο, με αποτέλεσμα να πέσει στην 12η θέση (οδηγούσε στη β’ κατηγορία), 6-7 αγώνες πριν το τέλος. Ο Σολομωνίδης αντικατέστησε τον Φέρνερ με τον Σλοβάκο Κέιζα Φάρκας. Με το τέλος του α’ γύρου είχαν αντιληφθεί πως στόχος ήταν η σωτηρία, αφού η ομάδα έχασε τον Λιτόφτσενκο πριν τα Χριστούγεννα, συνεχίζοντας με δύο ξένους. Στο ματς της χρονιάς η ΑΕΛ έπαιξε με έναν ξένο, αφού ο Κιτάνοφ ήταν τραυματίας, ενώ έλειπαν οι μόνιμα τραυματίες Κολιανδρής, Αντωνίου και Ιωάννου.

Την εποχή εκείνη η ΑΕΛ δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, ούτε κακές διαιτησίες. Σύμφωνα με τον κ. Σολομωνίδη «η αίσθηση που αποκόμισα ήταν πως υπήρχε μια συμμαχία που μας ήθελε να υποβιβαστούμε. Προσπαθήσαμε να σωθούμε, όμως παράλληλα μέλημά μας ήταν να οργανώσουμε καλύτερα τη λειτουργία της ομάδας» λέει ο πρώην πρόεδρος της ΑΕΛ και προσθέτει πως «τότε είχα δηλώσει πως η ΑΕΛ θα επιστρέψει και σε τέσσερα χρόνια θα διεκδικεί το πρωτάθλημα, όπως και έγινε». Πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα για τον υποβιβασμό, ξεκίνησε η προσπάθεια ανασυγκρότησης, ενώ παράλληλα 1.500 οπαδοί πραγματοποίησαν ειρηνική πορεία προς το Διοικητήριο Λεμεσού, διαμαρτυρόμενοι για την στάση της αστυνομίας, της ΚΟΠ, της διαιτησίας και κάνοντας λόγο για παρασκήνιο που έστειλε την ομάδα στη β’ κατηγορία.

Ο υποβιβασμός αυτός στοίχισε πολύ άλλα δεν λύγισε κανένα. Για μια στιγμή φαινόταν ότι χανόταν ο κόσμος, ότι η ΑΕΛ διαγραφόταν. Αυτό όμως δεν επρόκειτο να γίνει. Ο κόσμος δεν χάθηκε ήταν εκεί , δεν ήταν άπλα εκεί ήταν πιο δυνατοί ήταν πιο πολλοί. Δεν λύγισε, ο κόσμος πείσμωσε ενώθηκε και στάθηκε διπλά στην ομάδα δίπλα στους ποδοσφαιριστές. Εκεί που όλοι νόμιζαν ότι η ΑΕΛ χανόταν, ήλθε το σκίρτημα της καρδίας και όλοι σαν μια γροθιά ύψωσαν το ανάστημα τους για να μην χαθεί ο σύλλογος.

Το πείσμα, η αγάπη του κόσμου και το εκτόπισμα της ήταν αρκετά για να οδηγήσουν την ομάδα εκεί που της αξίζει. Αυτό που συνέβη τότε στην ομάδα μας δεν θα μπορούσε να συμβεί σε κανένα άλλο σωματείο η απέραντη αγάπη του κόσμου και το πως ο κόσμος ενώθηκε πείσμωσε στάθηκε δίπλα στην ομάδα.

2002: Η ΑΕΛ στην Βουδαπέστη
Η ποδοσφαιρική ομάδα επιστρέφει στα Ευρωπαϊκά σαλόνια μετά από 13 χρόνια απουσίας, όπου καλείτε να πατήσει γκάζι και να δείξει χαρακτήρα μεγάλης ομάδας, τιμώντας τα χρώματα της και κατ’ επέκταση το Kυπριακό ποδόσφαιρο. Tο συγκρότημα του Aνδρέα Mιχαηλίδη καλείται να σταθεί όρθιο μέσα στην έδρα της πιο ιστορικής ομάδας της Oυγγαρίας.

Στην αποστολή, περιλαμβάνονται οι ακόλουθοι ποδοσφαιριστές: Λεωνή, A. Xρυσοστόμου, Iωάννου, Σιέποκ, T. Xρυσοστόμου, Πατούνας, Kωνσταντή, Tράττος, Xριστοδούλου, Xριστοφή, Xαραλάμπους, Kρασιάς, Λουτσιάνο, Mιχαήλ, Λάμπρου, Γαρπόζης, K. Kυριάκου, Nικολάου και Xάναν.

Tην Λεμεσιανή ομάδα συνοδεύουν στην Oυγγαρία και 500 οπαδοί της που θα ταξιδέψουν με διάφορες πτήσεις για την Bουδαπέστη. Mαζί με αυτούς που θα βρεθούν κοντά της από διάφορες πόλεις της Eυρώπης υπολογίζονται κοντά στους 800. H AEΛ σέβεται την Φερεντσβάρος και νοιώθει πως οι δυσκολίες θα είναι πολλές στο στάδιο ULLOI UT. Ωστόσο, όσο κι’ αν φαβορί για την πρόκριση είναι οι Oύγγροι, η AEΛ με πίστη στις δυνάμεις της, θα αντιμετωπίσει στα ίσα την αντίπαλο της.

Oι Oύγγροι μπήκαν στο γήπεδο διψασμένοι να καθαρίσουν νωρίς το παιχνίδι που θα θεμελίωνε την πρόκριση της ομάδας τους όπως και έκαναν κερδίζοντας με 4-0.
Στον επαναλυπτικό αγώνα στο Τσίρειο η ΑΕΛ καταφέρνει να κερδίζει με 2-1. Παρά το βαρύ κλίμα, τις απουσίες που είχαν οι γαλαζοκίτρινοι, η AEΛ απέδειξε πως έχει ακόμη πολλά κότσια, πως οι παίκτες της διαθέτουν δυνάμεις και πως τέλος πάντων δεν ξέχασαν να παίζουν ποδόσφαιρο.

H νίκη της AEΛ ήταν πέρα για πέρα δίκαιη, αφού στο πρώτο ημίχρονο είχε μια ισοπεδωτική υπεροχή σε όλους τους τομείς. Δεν άφησε την Φερεντσβάρος να αναπνεύσει, ειδικά μετά το πρώτο δεκάλεπτο. O Kωνσταντή στο 10’, ο Kρασιάς στο 13’, ο Σιέποκ στο 15’ και 16’ και ο Nικολάου στο 20’,ήταν δράστες πολύ μεγάλων ευκαιριών.Oι δυόμισι χιλιάδες φίλοι της AEΛ έβλεπαν την ομάδα τους και έτριβαν τα μάτια τους. Oι Oύγγροι σάστισαν από την καλή εμφάνιση της AEΛ και δεν έβρισκαν αντίδοτο στο τρέξιμο και την μαχητικότητα των αντιπάλων τους. Iπποτικά στο τέλος ο Γκάραμι έδωσε τα συγχαρητήρια του στην AEΛ.

Στον τελικό με δυο νίκες επί της Oμόνοιας
στόχος ήταν η κατάκτηση του κυπέλλου. H πανηγυρική πρόκριση στον τελικό σε βάρος της Oμόνοιας ήταν η δικαίωση της σκληρής και επίμονης δουλειάς που συντελέσθηκε από όλους. Oι γαλαζοκίτρινοι μετά από δεκατέσσερα χρόνια είναι στον τελικό, έτοιμοι να σηκώσουν την κούπα. Με δυο νίκες, 2-1 στο Tσίρειο και 4-2 στο ΓΣΠ, η AEΛ πέρασε στον τελικό.

H «έκρηξη» της AEΛ στον επαναληπτικό και η σαρωτική εμφάνιση πανηγυρίστηκε έξαλλα από τις χιλιάδες των φίλων της που πλέον ετοιμάζονται για την μεγάλη γιορτή της 17ης του Mάη. H AEΛ πήρε πανηγυρική πρόκριση σε βάρος της Oμόνοιας, συνάμα όμως έσπασε και μια αρνητική σε βάρος της παράδοση, καθώς ποτέ στο παρελθόν δεν είχε προκριθεί στο κύπελλο με αντίπαλο τους πράσινους. H AEΛ όμως δεν είχε σχέση με το παρελθόν και με την κακοδαιμονία της. Tους τελευταίους μήνες ήταν μεταμορφωμένη και όλοι διέκριναν πολλά θετικά στοιχεία στις εμφανίσεις της. H AEΛ λοιπόν στον τελικό, με αντίπαλο την Aνόρθωση.

H AEΛ περνάει στον τελικό του 2002-03! Eπικρατεί γενικός ξεσηκωμός και το μυ αλό όλων βρίσκεται εδώ και μέρες στονμεγάλο τελικό του κυπέλλου με την Aνόρθωση στο ΓΣΠ. H Λεμεσός και οι χιλιάδες φίλοι του ιστορικού σωματείου ζουν και αναπνέουν για την κατάκτηση του κυπέλλου και δεν είναι υπερβολή πως οι μέρες οι ώρες που τους χωρίζουν από την έναρξη της μεγάλης γιορτής τους φαίνονται αιώνες. Oι χιλιάδες οπαδοί της AEΛ ετοιμάζονται για την μεγάλη έξοδο στο ΓΣΠ, εκεί όπου μετά από δεκατέσσερα χρόνια θα διεκδικήσουν το τρόπαιο του κυπέλλου. H Λεμεσός ζει και αναπνέει για το μεγάλο ραντεβού του τελικού, έχοντας ένα όνειρο, την κατάκτηση του κυπέλλου.

H τύχη δεν ήθελε την AEΛ κυπελλούχο, χάνει το κύπελλο στα πέναλτι. Aπέναντι στην πολύπειρη Aνόρθωση η AEΛ είχε να αντιπαραθέσει τον ενθουσιασμό των παικτών της που πρώτη φορά συμμετείχαν σε μια τέτοια γιορτή. H μεγάλη ευκαιρία χάθηκε, μετά από μια μάχη 120’ και που κρίθηκε στην άχαρη διαδικασία των πέναλτι.
Στον τελικό και το 2004

Xάνει άδικα από την AEK 2-1 με λάθη της διαιτησίας που καθορίζουν το αποτέλεσμα. H AEΛ είχε προκριθεί με νίκη 2-0 σε βάρος του AΠOEΛ στο Tσίρειο, ενώ στον επαναληπτικό, ο αγώνας διακόπηκε όταν το σκορ ήταν 1-0 υπέρ του AΠOEΛ, όμως την ευθύνη για την διακοπή είχε ο σύλλογος της Λευκωσίας. Πικρό ποτήρι, το ίδιο με το περσινό γεύτηκε η AEΛ. Δοκίμασε σε άλλο ένα δεύτερο συνεχόμενο τελικό κυπέλλου, όμως δεν της βγήκε το παιχνίδι και οι εννέα χιλιάδες οπαδοί της επέστρεψαν βουβοί και πικραμένοι από την Λευκωσία.

Oι γαλαζοκίτρινοι έχασαν το αήττητο σερί των 23 αγωνιστικών στην πιο κρίσιμη μάχη, στο παιχνίδι που σήμαινε πολλά για όλους στο σωματείο. H ζωή όμως συνεχίζεται και θα πρέπει να σηκώσουν τα κεφάλια για να δουν την επόμενη μέρα.

Νέα σελίδα από το καλοκαίρι του 2008
Με πρόεδρο τον Ανδρέα Σοφοκλέους και στενούς συνεργάτες του και με προπονητή τον Ανδρέα Μιχαηλίδη, η ΑΕΛ άνοιξε μια νέα σελίδα το καλοκαίρι του 2008. Η ομάδα παρουσιάστηκε ενισχυμένη, με διοικητική σταθερότητα και όραμα και τον κόσμο με ηρεμία και αφοσίωση να αγκαλιάζει τη νέα προσπάθεια.
Να κουμαντάρουμε με ηρεμία το καράβι»
«Θέλουμε τον κόσμο δίπλα στην ομάδα»
«Το σωματείο πέθανε και αναστήθηκε»

Το μαύρο καλοκαίρι του 2007 έφερε αναπόφευκτα και τα πολλά προβλήματα. Παράλληλα τον σύλλογο να είναι ένα βήμα από την καταστροφή. Εκείνη την περίοδο κλήθηκε ο Ανδρέας Σοφοκλέους, με τους Τάσο Παλλαρή και Ανδρέα Γιάπα να λειτουργήσουν σαν πυροσβέστες. Ο Ανδρέας Σοφοκλέους ανέλαβε την προεδρία, δίνοντας παράλληλα το δικό του μήνυμα.

«Ο κόσμος είναι αυτός που στήριξε την ομάδα στα δύσκολα. Και αν δέχθηκα να αναλάβω αυτό το φορτίο, είναι γιατί δεν αξίζει στον κόσμο τέτοια ταλαιπωρία. Ντρεπόμουν να ακούω όλα αυτά που επαιρναν την ομάδα πίσω. Η ΑΕΛ ζητιάνευε την ύπαρξη της και κάποιοι της γύριζαν την πλάτη. Δεν μπορούσα να το δεκτώ. Ο κόσμος αξίζει πολύ περισσότερα…».

Η ΑΕΛ υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Σοφοκλέους, μπήκε το 2008 σε μια νέα εποχή, αφού τα μέλη του σωματείου άναψαν πράσινο για την δημιουργία εταιρίας.

Περίοδος 2008-2009 Χάθηκε ακόμη ένα κύπελλο
H περίοδος 2008-2009 ήταν εξαιρετική. Ξεκίνησε με προπονητή τον Ανδρέα Μιχαηλίδη, συνέχισε και ολοκλήρωσε με τον Ρουμάνο Μίχαϊ Στοϊκιτσα. Η ομάδα μας κατάφερε να τερματίσει στην τέταρτη θέση του βαθμολογικού πίνακα και να πάει στον τελικό του κυπέλλου. Δυστυχώς, για τρίτη φορά στην δεκαετία του 2000, δεν μπόρεσε η ομάδας μας να κατακτήσει το τρόπαιο. Παρά την συγκλονιστική παρουσία 14 χιλιάδων οπαδών της η ΑΕΛ έχασε από την Πέγεια με 2-0 στο ΓΣΠ. Τα τραγικά λάθη της διαιτησίας του Λεόντιου Τράττου, έχουν καταγραφεί στην ποδοσφαιρική ιστορία. Η ΑΕΛ δεν ήθελε την εύνοια κανενός, παρά μόνο την ίση μεταχείριση. Ο Τράττος, όπως και ο Θεοδότου στον τελικό με την ΑΕΚ, όπως και ο Χατζηστεφάνου στον τελικό με την Ομόνοια το 1988, δεν σεβάστηκαν τις προσπάθειες που έκανε ο σύλλογος. «Η ΑΕΛ, όμως είναι εκεί και θα είναι με την βοήθεια του κόσμου της προσπαθώντας για το καλύτερο», δήλωσε στο τέλος του τελικού ο πρόεδρος Ανδρέας Σοφοκλέους. Η ΑΕΛ έπαιξε για 14η φορά στην ιστορία της σε τελικό κυπέλλου Κύπρου. Αναδείχθηκε κυπελλούχος 6 φορές (1939, 1940, 1948, 1985, 1987,1989) ενώ ήταν φιναλίστ 7 φορές (1938, 1941,1959, 1979, 1988, 2003, 2004, 2009). Ο δρόμος προς τον τελικό ήταν μακρύς και ιδιαίτερα δύσκολος για την ΑΕΛ. Αναλυτικά τα αποτελέσματα: Ολυμπιακός-ΑΕΛ 0-3, ΑΕΛ-Ολυμπιακός 3-2, Πάφος-ΑΕΛ 0-1, ΑΕΛ-Πάφος 2-1, Εθνικός-ΑΕΛ 1-1, ΑΕΛ-Εθνικός 2-0, Απόλλων-ΑΕΛ 1-1, ΑΕΛ-Απόλλων 2-1

2011-2012
Στις 05 Μαΐου του 2012 και μετά από 44 χρόνια η ΑΕΛ Λεμεσού, πανηγυρίζει την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Με τον κύπριο προπονητή Πάμπο Χριστοδούλου στο πάγκο, η ΑΕΛ τερματίζει πρώτη στο πρωτάθλημα και η Λεμεσός ζει ένδοξες στιγμές. Για 44 μέρες οι φίλαθλοι της ΑΕΛ γιορτάζουν στους δρόμους της πόλης και απολαμβάνουν τη χαρά αυτής της επιτυχίας.

Την ίδια σαιζόν η ΑΕΛ «άγγιξε» το ντάμπλ αλλά δυστυχώς έχασε στο τελικό Κυπέλλου από την Ομόνοια στο ΓΣΠ.

2012-2013
Ως πρωταθλήτρια Κύπρου, η ΑΕΛ συμμετείχε στο Τσάμπιονς Λιγκ 2012-13. Στον πρώτο γύρο αντιμετώπισε την Ιρλανδική Λίνφιλντ ΦΚ και κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της να προκριθεί στον επόμενο γύρο. Ακολούθησε η πρόκριση επί της Παρτιζάν Βελιγραδίου με δύο νίκες.
Ακολούθως διεκδίκησε στα πλέι-οφ την είσοδο της στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του πλανήτη. Αντίπαλος ήταν η ΡΣΚ Άντερλεχτ. Στον πρώτο αγώνας κέρδισε εντός έδρας με 2-1 αλλά ηττήθηκε στον επαναληπτικό με 2-0 και αποκλείστηκε.

Η συμμετοχή, ωστόσο, στα πλέι-οφ, εξασφάλιζε για τις αποκλεισμένες ομάδες τη συμμετοχή τους στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ 2012–13. Έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία της η ΑΕΛ εξασφάλισε είσοδο σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αντίπαλοι της ήταν οι Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ, Ολιμπίκ Μαρσέιγ και Φενερμπαχτσέ.
Η ΑΕΛ τερμάτισε στην 4η θέση πετυχαίνοντας μια σημαντική νίκη με 3-0 επί της Ολιμπίκ Μαρσέιγ και φέρνοντας εντός έδρας ισοπαλία 0-0 με την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ.

2013-2014
Την περίοδο 2013-14 η ΑΕΛ διεκδίκησε το πρωτάθλημα μέχρι την τελευταία αγωνιστική, τερματίζοντας τελικά στη 2η θέση. Το πρωτάθλημα διεκδικείτο μέχρι την τελευταία αγωνιστική από την ΑΕΛ και τον ΑΠΟΕΛ, οι οποίοι αγωνίζονταν μεταξύ τους. Ήταν ένας από τους ελάχιστους «τελικούς πρωταθλήματος» στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ΑΕΛ προπορευόταν με 3 βαθμούς διαφορά, οπόταν χρειαζόταν νίκη ή ισοπαλία για να στεφθεί πρωταθλήτρια ενώ ο ΑΠΟΕΛ χρειαζόταν μονάχα νίκη καθώς υπερτερούσε στην ισοβαθμία. Το παιχνίδι διακόπηκε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, όταν το αποτέλεσμα ήταν 0-0, μετά από ρίψη κροτίδας στο γήπεδο. Η Δικαστική Επιτροπή της ΚΟΠ αποφάσισε όπως το παιχνίδι επαναληφθεί, χωρίς θεατές, σε ουδέτερο γήπεδο όπου το ΑΠΟΕΛ κέρδισε και αναδείχτηκε πρωταθλητής.

2014-2015

Η ΑΕΛ συμμετείχε στο Τσάμπιονς Λιγκ 2014-2015 ως η δευτεραθλήτρια Κύπρου. Ήταν η πρώτη φορά που η Κύπρος είχε δύο θέσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στον γ΄ προκριματικό γύρο αντιμετώπισε την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης. Κέρδισε εντός έδρας με 1-0 αλλά έχασε 3-0 στη Ρωσία και αποκλείστηκε. Ο αποκλεισμός από τον γ΄ προκριματικό οδήγησε την ΑΕΛ στα Play-off του Europa League 2014-15. Κληρώθηκε με την Τότεναμ από την οποία αποκλείστηκε.

2014-2015
Την περίοδο 2014-15 έφτασε μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Κύπρου αλλά έχασε το τρόπαιο από τον ΑΠΟΕΛ με 2-4. Ως φιναλίστ του κυπέλλου συμμετείχε στον αγώνα για την κατάκτηση του Super Cup με αντίπαλο τον ΑΠΟΕΛ ο οποίος είχε κατακτήσει πρωτάθλημα και κύπελλο. Η ΑΕΛ κέρδισε με 4-3 στα πέναλτι (0-0 ο αγώνας στην κανονική του διάρκεια) και κατέκτησε το Super Cup για τέταρτη φορά στην ιστορία της.

2018-2019
Μετά από 7 χρόνια η ΑΕΛ πανηγυρίζει ξανά τη κατάκτηση ενός τροπαίου. Στο τελικό του Κυπέλλου κερδίζει τον ΑΠΟΕΛ με 2-0 και πανηγυρίζει την κατάκτηση του 7ου Κυπέλλου στην Ιστορία της. Ο κόσμος της ΑΕΛ γεμίζει τους δρόμους της πόλης και για πολλές μέρες πανηγυρίζει τη κατάκτηση του τροπαίου.